رله های چسباندن مغناطیسی ، که به عنوان رله های قابل حمل نیز شناخته می شوند ، در واقع از یک آهنربای دائمی در رابطه با یک سیم پیچ و مکانیسم آرماتور برای کنترل عملکرد سوئیچ استفاده می کنند. این رله ها دارای دو حالت پایدار یا موقعیت هستند و تا زمانی که یک پالس یا سیگنال الکتریکی خاص برای تغییر موقعیت خود اعمال شود ، آنها را به این حالت ها می چسبانند.
در اینجا نحوه کار آنها آورده شده است:
آهنربای دائمی: رله دارای یک آهنربای دائمی است که یک میدان مغناطیسی در اطراف آن ایجاد می کند.
مکانیسم سیم پیچ و آرماتور: یک سیم پیچ سیم و آرماتور (یک مؤلفه متحرک) در رله وجود دارد. هنگامی که یک جریان روی سیم پیچ اعمال می شود ، یک میدان مغناطیسی ایجاد می کند. بسته به قطبیت آن ، آرماتور توسط این میدان مغناطیسی جذب یا دفع می شود.
عمل قفل کردن: رله دارای دو موقعیت پایدار است که اغلب از آن به عنوان مجموعه و تنظیم مجدد یاد می شود. آهنربای دائمی به حفظ این موقعیت ها کمک می کند. هنگامی که سیم پیچ انرژی می یابد ، آرماتور را جذب می کند یا دفع می کند و باعث می شود که آن را به یکی از این موقعیت ها منتقل کند و به آن بپیوندد.
مصرف انرژی کم: هنگامی که رله در حالت مجموعه یا تنظیم مجدد قرار دارد ، برخلاف رله های استاندارد که نیاز به تأمین مداوم قدرت برای ماندن در یک ایالت دارند ، نیازی به قدرت برای حفظ آن موقعیت ندارد.
پالس به سوئیچ: برای تغییر حالت رله ، یک پالس یا سیگنال الکتریکی خاص روی سیم پیچ اعمال می شود. این پالس به طور موقت از نیروی مغناطیسی آهنربای دائمی غلبه می کند و آرماتور را به حالت مخالف منتقل می کند. پس از برداشتن پالس ، رله به این حالت جدید می چسبد تا پالس دیگری اعمال شود.
رله های قفل مغناطیسی اغلب در برنامه هایی که مصرف برق یک نگرانی مهم است ، مانند دستگاه های باتری یا سیستم هایی که در آن نیاز به حفظ نیرو دارد ، استفاده می شود. آنها همچنین در سناریوهایی استفاده می شوند که وضعیت رله حتی در صورت عدم وجود قدرت نیز باید حفظ شود. این رله ها معمولاً در سیستم های کنترل صنعتی ، برنامه های کاربردی خودرو و دستگاه های مختلف الکترونیکی یافت می شوند .
انگلیسی
